Το έργο είναι θα λέγαμε περιπετειώδες. Ο θεατής σαν να παρακολουθεί το ταξίδι μιασ Οδύσσειας, όχι την εποχή του ομηρικού Οδυσσέα, παρά της αναγεννησιακής Ελένης.
Ο ποιητής που παραστέκει προστατευτικά την ηρωίδα του σε όλη την περιπετειώδη οδοιπορία της για να της βγει σε Καλό Τέλος θα καταθέσει το καταστάλαγμα της δικής της πςίρας και με κατανόηση, ανοχή και συγκατάβαση θα μας βεβαιώσει πως:
«Το υφαντό της ζωής μας είναι από ανακατωμένα νήματα, καλά και κακά μαζί: οι αρετές μας θα ήταν περίφανες αν δεν τις έδερναν τα λάθη μας και τα εγκλήματά μας θ απελπιζόντουσαν αν δεν τα χάιδευαν οι αρετές μας...»