"Το θέατρο δεν πρέπει να είναι ανιαρό. Δεν πρέπει να είναι συμβατικό. Πρέπει να είναι απρόβλεπτο. Το θέατρο μας οδηγεί στην αλήθεια μέσα από την έκπληξη, μέσα από τη συγκίνηση, μέσα από το παιχνίδι, μέσα από τη χαρά. Κάνει το παρελθόν και το μέλλον μέρος του παρόντος, μας απομακρύνει από αυτό που συνήθως μας περικυκλώνει ασφυκτικά και μας φέρνει κοντά σε αυτό που συνήθως είναι πολύ μακριά μας. Μία ιστορία από τον ημερήσιο τύπο μπορεί να φανεί ξαφνικά πολύ λιγότερο αληθινή, λιγότερο δική μας από κάτι που ανήκει σε άλλη εποχή, σε άλλο τόπο. Αυτό που έχει σημασία είναι η αλήθεια της παρούσας στιγμής, η απόλυτη αίσθηση της πειθούς, που μπορεί να υπάρξει μόνο όταν ερμηνευτής και κοινό δεθούν σε ένα σώμα. Αυτό συμβαίνει όταν οι προσωρινές φόρμες έχουν εκπληρώσει το σκοπό τους και μας έχουν οδηγήσει σε αυτή τη μοναδική και ανεπανάληπτη στιγμή, όπου μια πόρτα ανοίγει και η όρασή μας μεταμορφώνεται".