Αλλά και η θέση της πρωτοπορίας δεν ήταν, και δεν μπορούσε να είναι, λιγότερο αμφιλεγόμενη. Η οξύτατη κριτική που άσκησε εναντίον του συστήματος είχε ταυτόχρονα τη μορφή ενός δραματικού αγώνα ενσωμάτωσης μέσα στο ίδιο το σύστημα. Αν ο αγώνας αυτός προέβαλλε ένα χαρακτήρα μεσσιανικό, ουτοπικό, με έκτυπα συχνά τα στοιχεία εξάρτησης του από ένα μοντέλο αισθητικής αναρχίας ή στιλιστικού ολοκληρωτισμού, είναι γιατί η ίδια έπρεπε να επινοήσει μια προοπτική ένταξης της στην κοινωνική πραγματικότητα και την κοινωνική παραγωγή. Αλλά εδώ ακριβώς είναι που δηλώνονται τα αδιέξοδα και η αλληλοσυμπληρούμενη αμφισημία της στρατηγικής της.