"Το παιχνίδι του έρωτα και του θανάτου" είναι ένα μέρος από το πολύπτυχό μου της Γαλλικής Επανάστασης. Είναι παραπάνω από εικοσιπέντε χρόνια που συνέλαβα και σχεδίασα το σύνολο της δραματικής αυτής εποποιΐας. Οι περιστάσεις μ' ανάγκασαν να τη διακόψω. Δεν την παράτησα, όμως, ποτέ.
"- Παιδιά μου, άδικος ό κόπος σας. Θέλετε να μου πάρετε τον αέρα επειδή είμαι γυναίκα. Έχετε μείνει πίσω μερικούς αιώνες. Οι γυναίκες τώρα παίρνουν μέρος στίς δουλειές των αντρών. Τους αντικαθιστούν στο μόχθο. Η ζωή των αντρών είναι καί ζωή δική τους. Δε χαμηλώνουν τα μάτια μπροστά τους... Θέλετε να κάνετε τους άντρες; Μη βιάζεστε! Αυτή τη φιλοδοξία...
"-Αννέτα, καλά πού φεύγω. Ανήκα σε μια κατηγορία ανθρώπων, πού ή νοοτροπία τους δε θα 'χει πια θέση στη νέα τάξη πού πρόκειται να 'ρθει. Ανήκα σε μια ράτσα αποστερημένη απ' τις αυταπάτες του μέλλοντος, καθώς καί του παρελθόντος. Όλα τα κατάλαβα, καί δεν πίστεψα σε τίποτα. Το ότι κατάλαβα τον κόσμο περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε, σκότωσε μέσα μου κάθε όρεξη...
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ για ένα καινούργιο ταξίδι, που δίχως νάναι τόσο μακρύ, όσο του Ζάν Κριστόφ, ωστόσο θα σημειώσει κι αυτό κάμποσους σταθμούς, ξαναθυμίζω στους αναγνώστες τη φιλική παράκληση που τους έκανα, σε μία καμπή της Ιστορίας του μουσικού μου. Στήν αρχή του τόμου "Ανταρσία"...
"Σε λίγο θα χάσει το κλειδί της καρδιάς της. Δε θα τον ενδιαφέρει πια. Δε θα ξέρει πια να βλέπει. Έχει δυο όντα μέσα του: το εσωτερικό φως καί το εξωτερικό σκοτάδι. Όταν αναπτύσσεται το κορμί του παιδιού, η σκιά μεγαλώνει μαζί του καί σκεπάζει το φως. Καθώς ανεβαίνει, γυρίζει την πλάτη στον ήλιο φαίνεται πιο παιδί όταν είναι λιγότερο παιδί κι όταν φτάσει...
Πόσες κοινές δυνάμεις ανάμεσα στην Αννέτα και στη Συλβία! Η περηφάνεια, ή ανεξαρτησία, ή τάξη, ή θέληση, ή αισθησιακή ζωή! Μα απ' τα δυο αυτά πνεύματα, το ένα γυρισμένο προς τα μέσα, το άλλο προς τα έξω, κάναν τα δυο ημισφαίρια της ψυχής. Ήταν φτιαγμένες απ' τα ίδια σχεδόν στοιχεία μα ή καθεμιά τους...