Ο μικρός Έϋολφ γράφτηκε το 1894 κι είναι το τέταρτο από τα έξη ψυχολογικά δράματα του Ερρίκου Ίψεν, που είναι και τα τελευταία της όλης παραγωγής του. Το λάϊτ μοτίβ του έργου δεν είναι καθόλου νέο. Είναι το ίδιο με της "Κυράς της θάλασσας" και της "Έντας Γκάμπλερ", με τη διαφορά πως ο ποιητής το επεξεργάζεται τώρα με φωτεινότερη διάθεση και το τελειώνει...
Στις 12 Ιουνίου στα 1883, ο Ίμπσεν έγραφε στον Μπράντες σ' ένα γράμμα του από τη Ρώμη: "Τούτονε τον καιρό είμαι απασχολημένος με το σκιτσάρισμα ενός καινούργιου δραματικού έργου σε τέσσαρες πράξεις. Με τις μέρες και με τα χρόνια μαζεύονται κανενός μέσα του λογής λογής βίδες, που ευχαρίστως βέβαια θα 'θελε να τους δώσει διέξοδο.
Το έργο πραγματεύεται την πάλη του δυνατού, τίμιου αστού εναντίον του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός προβάλλει με ένα καθορισμένο ψέμα. Ένα δημοτικό ίδρυμα λουτρών όχι μόνο δεν προσφέρει καμία θεραπεία αλλά είναι και τέλεια βλαβερό. Κι όμως το ίδρυμα προσπορίζει πολλά κέρδη στην πόλη. Αν αποκαλύψει κανένας την πραγματική του κατάσταση, την ανθυγιεινή, θα...
Η "ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΠΡΟΣΙΤΟΥ":Στο γέρμα της ζωής του, ο Ίψεν γυρίζει οριστικά στην πατρίδα του, ύστερ' από 25άχρονη διαμονή στην Ιταλία και τη Γερμανία. Είχε περάσει πια τα 60, και τα τελευταία έργα που θα γράψει στην πατρική του γη, έχουν έντονα το χαρακτήρα της αυτοπροσωπογραφίας και του απολογισμού. Ο "Σόλνες", προπάντων.