Η αυλή του Δημοτικού Σχολείου είναι πεδίο ιδιωτικό, συλλογικό αλλά και μυθικό όπου τα κορίτσια των έξι έως έντεκα ετών αρθρώνουν τον δικό τους λόγο: είναι ακόμα νωρίς για να συνθηκολογήσουν με τους κατεστημένους ρόλους με τους οποίους τις αναπαριστά το περιβάλλον. Στο παιχνίδι τους συναντώνται με επείσακτες κοινωνικές επιταγές που τις διαχειρίζονται με τρόπους χαρακτηριστικούς του φύλου τους. Εκφράζουν με ένταση το θυμό, τη σύγχυση, την εσωτερική δύναμή τους, τις επιθυμίες τους. Εφευρίσκουν δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, αφήνουν ελεύθερη τη φαντασία και το σώμα τους και ξεπερνούν συμβολικά περιορισμούς και απαγορεύσεις. Το παιχνίδι στην αυλή του σχολείου αποκαλύπτει τις ψυχοκοινωνικές διαδικασίες που συγκροτούν την ταυτότητα του φύλου και αναδεικνύεται τόπος μαθητείας στην προσαρμογή αλλά και την αμφισβήτηση.