Ακόμα κι αν δεν έχεις βρει τον ακριβή προορισμό σου, είναι εντάξει. Ίσως είναι προτιμότερο. Ο ρόλος του σκοπού δεν είναι αναγκαστικά να επιτευχθεί, αλλά να μας δείχνει την πορεία. Όπως μια πυξίδα. Η πυξίδα δεν δείχνει ούτε συγκεκριμένη χώρα ούτε συγκεκριμένη πόλη, δείχνει βορρά. Μόλις φτάσουμε σε έναν προορισμό του βορρά, συνεχίζει να μας παρακινεί: «Προχώρα! Έχεις δρόμο ακόμα. Η απομάκρυνση σε περιμένει».

Οι στάσεις μας είναι για να χαρούμε τη διαδρομή. Και πρέπει να είναι συχνές, γιατί διαφορετικά ο δρόμος γίνεται κυνήγι δίχως νόημα. Άλλωστε, όσο μακριά κι αν πας, πάντα θα υπάρχει πιο μακριά. Και εκεί είναι η ουσία. Να χαιρόμαστε τη διαδρομή και να έχουμε πάντα μια κατεύθυνση να μας καλεί, μια κατεύθυνση ποτισμένη με πρόοδο, αγάπη και πληρότητα. 

Από τη στιγμή που αποκτάς πυξίδα, δεν βιάζεσαι πια. Όχι, δεν καθυστερείς, αλλά δίνεις χρόνο στην απόλαυση. Η άφιξή σου στον προορισμό, άλλωστε, θα κρατήσει μονάχα μια στιγμή. Η διαδρομή προς τα εκεί μπορεί να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή. Την ημέρα που τον βρίσκεις, αλλάζεις προορισμό. Εκείνη την ημέρα, προορισμός σου γίνεται η κάθε στιγμή μέχρι αυτόν. Στους δώδεκα μήνες που έρχονται σου εύχομαι αυτό ακριβώς, να μετατρέψεις σε προορισμό σου την απόλαυση της διαδρομής μέχρι αυτόν.