Ακόμη και πριν από τα παλιά χρόνια, ζούσε σε κάποια πόλη της «Βαβυλωνίας» η Ειρήνη. Εκεί, όπου ο Άρης διαφέντευε τις τύχες των λαών. Την εποχή εκείνη η κυρά Ρηνιώ, όπως την αποκαλούσαν, υποθήκευσε τις δροσοσταλίδες από τους άγουρους καρπούς της στον Άρη, υποχρεώνοντάς τον να δώσει όρκο αγάπης προς τους θεούς της βροχής και του ήλιου, για να σώσει τα παιδιά από τις φωτιές του πολέμου. Τον ίδιο καιρό οι φαλακροκόρακες εξουσιαστές και οι πειναλέοι ρακοσυλλέκτες υποταχτικοί τους, λεηλατούσαν τις προσδοκίες των κατοίκων, προσφέροντας σ’ αυτούς, σαν αντάλλαγμα, κάθε πρώτη του μήνα «ευτυχία θανάτου». Ο «Πέτρινος ήλιος» και το κελάρυσμα της μαύρης βροχής προϋπαντούν τα παιδιά. Κι εκείνα συναρμολογούν τα νέα σχήματα του προσώπου που αναζητεί στη συμφορά ο άνθρωπος κι ύστερα. . .