Το Λευκό Κοτσύφι, όπως συνολικά η τελευταία σειρά των βιβλίων μου, αφιερώνεται στη νέα γενιά, σ' αυτή που ξεμυτίζει με την Τρίτη Εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, καθώς έγραφα το καλοκαίρι στην κορφή της Δίκτης η σκέψη μου γύριζε σε δύο αγαπημένους μου φίλους και συντρόφους από τα παλιά, τον Μίκη και τον Λεωνίδα, δυο από τους τελευταίους μεγάλους μιας γενιάς που πίστεψε ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Το Λευκό Κοτσύφι απευθύνει έναν ξεχωριστό, μυστικό χαιρετισμό, που αυτοί θα αναγνωρίσουν. [. . .]