Το ενδιαφέρον του νεοελληνικού κοινού για την αριστοφανική κωμωδία είναι ιδιαίτερα έντονο. Τι είναι άραγε αυτό που προσελκύει τον κόσμο; Tο γέλιο; H κριτική; Η αθυροστομία; Είναι ο τρόπος; Είναι το περιεχόμενο; Είναι η θεματολογία των κωμωδιών; Μήπως είναι η ατμόσφαιρα κεφιού και χαλαρότητας που δημιουργείται; Ή μήπως ο κόσμος αισθάνεται ότι τον «εκφράζει» ο κωμικός ποιητής, ότι διατυπώνει κάτι εξ ονόματός του και για λογαριασμό του; Γελάει με το κωμικό εύρημα, με τη σάτιρα, με το ευφυολόγημα ή μήπως απολαμβάνει το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, το εντυπωσιακό; Τον προσελκύει ο Αριστοφάνης ως κριτής των πολιτικών και της πόλης ή ως υποστηρικτής της ειρήνης; Είναι ερωτήματα που μπορεί κάποιος να τα απευθύνει στο σημερινό κοινό, αφορούν όμως κατά κύριο λόγο στο θεατρικό κοινό του 5ου π.χ. αιώνα. Ανεξάρτητα από τις απαντήσεις που θα δώσει κανείς, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ένας τέτοιου είδους προβληματισμός μπορεί να οδηγήσει σε κάπως πιο συνειδητοποιημένη γνώση για τον ποιητή, την ποίησή του και τη λειτουργία του είδους που αυτός υπηρετεί. Τον στόχο αυτό φιλοδοξεί να υπηρετήσει ο παρών τόμος.