Όταν το 361 μ.Χ. ό Ιουλιανός κατέλαβε τον θρόνο της βυζαντινής αυτοκρατορίας, δεν πίστευε ότι ή εποχή του δεν ήταν διατεθειμένη να προτάξει τις ιδέες του παρελθόντος, για να κλείσει τον δρόμο στη νέα ιδεολογική βάση που σχηματιζόταν μέσα από τα ευρύτερα φιλοσοφοθρησκευτικά ρεύματα της εποχής του. Ό ίδιος γνώριζε καλά τις διαμάχες ανάμεσα στους Αρειανούς και στους ορθοδόξους κι ίσως ή απέχθεια που του δημιουργήθηκε για τους εκφραστές αυτών των "νέων" ιδεών τον έστρεψε προς τον κόσμο της κλασικής αρχαιότητας, κόσμο που περιέβαλλε με το ένδυμα του μυστηριακού κλίματος της Ανατολής. Έτσι συγκροτείται ή προσωπικότητα του Ιουλιανού, πού ή φορά της τύχης και των γεγονότων τον έφερε για δεκαεννιά μήνες στον αυτοκρατορικό θρόνο του Βυζαντίου. (...)