Η λογική της φύσης δεν ξεχωρίζει ποιότητες: Ο σεισμός, η αρρώστια, η φωτιά, η πλημμύρα αφανίζουν τους ανθρώπους το ίδιο όπως αφανίζουν και τα άλογα ζώα - χωρίς διάκριση. Η φθορά, ο πόνος, ο πανικός, ο θάνατος είναι συνθήκες της ύπαρξης ίδιες για τον Αριστοτέλη και για το σκύλο του, αδιαφοροποίητες για τον Γκάντι και για τον Χίτλερ, για τον Μότσαρτ και για τον Ηρόστρατο.
- Γιατί;
- Πως συμβιβάζεται (και συνυπάρχει) αυτή η αλογία με τη θαυμαστή λογικότητα (σοφία και κάλλος) της φύσης; - Γιατί η μόνη συνείδηση του σύμπαντος, η δημιουργική μοναδικότητα κάθε ανθρώπου, να είναι δεδομένο προκλητικά αμελητέο στη μηχανιστική λειτουργικότητα της φύσης;
- Και γιατί το μίσος, η τυφλή πλεονεξία, ο σαδισμός, το έγκλημα να πηγάζουν από τη φύση, να έχουν ρίζες στη βιοδομή του ανθρώπου;
- Γιατί να μην υπάρχει πρόνοια της φύσης, σέβας εμπράγματο, για την ιδιοφυία, την αγιότητα, το δημιουργικό τάλαντο;
Το αίνιγμα του κακού διατρέχει τους αιώνες αναπάντητο.