Η έρευνα έγινε στα έργα των: Αγαθαρχίδου, Αγαθημέρου του Όρθωνος, Αππιανού, Αρριανού, Αρτεμίδωρου Εφέσιου, Εκαταίου του Μιλήσιου, Ευνάπιου, Δικαίαρχου, Διογένη Λαέρτιου, Διόδωρου Σικελιώτη, Διονύσιου Αλικαρνασσέα, Ηρόδοτου, Θουκυδίδη, Ισιδώρου Χαρακηνού, Μαρκιανού Ηρακλεώτου, Μένιππου Περγαμηνού, Ξενοφώντα, Παυσανία, Πλούταρχου, Πολύβιου, Ποσειδώνιου, Σκύλακος Καρυανδέως, Σκύμνου Χίου, Στράβωνα και Φιλόστρατου. Οι περισσότεροι από τους παραπάνω συγγραφείς διαχωρίζουν την θέση τους από τους μυθογράφους, τους ποιητές και τους υπόλοιπους αρχαίους ιστοριογράφους ισχυριζόμενοι ότι οι ίδιοι δεν μυθολογούν όπως οι άλλοι, αλλά ιστορούν τα γεγονότα χωρίς να προσθέτουν φανταστικά στοιχεία. Έτσι τα διάφορα παράδοξα γεγονότα και αφύσικα συμβάντα παρουσιάζονται στα έργα τους σαν αληθινά περιστατικά κι όχι φανταστικές ιστορίες. Ένα βιβλίο που για πρώτη φορά στην Ελλάδα συγκεντρώνει όλες τις παράξενες διηγήσεις των αρχαίων Ελλήνων.