Τα όρια της δύναμης στο σπινοζισμό είναι προς αναζήτηση, και παραμένουν τόσο απροσδιόριστα, τελικά, όσο χρονικά ακαθόριστη είναι η προσπάθεια με την οποία κάθε πράγμα προσπαθεί να διατηρηθεί στο είναι του. Με δεδομένες τις εσωτερικές και εξωτερικές, στον άνθρωπο, φυσικές συνθήκες, και με εφόδιο, αξιωματικά, τη σκέψη, κάποιος, επιχειρώντας να επιβιώσει, ισχυροποιεί μέσω της γνώσης, και στο μέτρο του δυνατού, τη βούλησή του. A priori ελεύθερη ή μη βούληση, στη σπινοζική φιλοσοφία δεν υπάρχει. Ζωή επιμέρους δυνάμεων υπάρχει μόνο, που, σε κάθε περίπτωση, ενεργούν περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά, δυνάμει, πάντα, μιας αδήριτης αναγκαιότητας. Ξένη προς το φαταλισμό, η σκέψη του Σπινόζα διδάσκει την ελευθερία της αναγκαιότητας, και, εκεί όπου υφίσταται, την αναγκαιότητα της ελευθερίας όχι βεβαίως μιας οποιασδήποτε ελευθερίας, αλλά της μόνης δυνατής, της αναγκαίας.