Το έργο του Αριές «Ο άνθρωπος ενώπιον του θανάτου» τάραξε με άλλον τρόπο τα νερά. Με την ανευλάβειά του μπροστά στις μεθόδους και στις τεχνικές των ιστορικών, με την άρνηση του να ακολουθήσει την «κλασική» πειθαρχία στην οργάνωση του θέματος και των υλικών του, όπως η επιστήμη της ιστορίας την είχε τον καιρό εκείνο προσδιορίσει. Η περιφρόνησή του στη χρονολογική διάρθρωση ήταν παροιμιώδης. Η άνεσή του στην ανάμιξη κάθε ύφους πηγής πληροφοριών, από τις ιατρικές στατιστικές ώς τα γράμματα των αμερικανών πιονέρων και τα μυθιστορηματικά ανεμοδαρμένα ύψη του ρομαντισμού, συναγωνιζόταν μόνο την ανάλογη άνεση στη μετακίνηση του έργου μέσα στους πολλούς αιώνες όπου απλώθηκαν οι αναζητήσεις του. Οι διάρκειες έχασαν το νόημα τους σ' ένα έργο που απλώθηκε σε δυο χιλιετίες -από τον καιρό των πρώτων χριστιανών ώς τα νοσοκομεία των σημερινών ΗΠΑ. Αν οι εργασίες του για την παιδική ηλικία πιστοποίησαν την αξία του και τον έκαναν διάσημο, η ενασχόλησή του με τα του θανάτου γέννησε, στο χώρο των ιστορικών, κάθε είδους αντιδικία.