Ο Νίτσε υπήρξε αρνητής των ποικίλλων μονοκρατοριών του πνεύματος και της τέχνης, ακόμη και μορφών τις οποίες αγαπούσε και των οποίων το έργο γνώριζε καλά. Αρνήθηκε τους σχολαστικούς, τους "απλοϊκούς", τους μη ενδιαφέροντες, τους "ηθικούς", εκείνους που δεν είχαν υψηλούς στόχους.
Γι' αυτό και η συνεισφορά του στην φιλοσοφία του πνεύματος διαβλήθηκε και τα ρεύματα της ιστορίας της σκέψης αγνόησαν τις μεθόδους του, αυτού που υπήρξε συγγραφέας ιστορίας, φιλοσοφίας, όσο και τραγωδός.
Αυτόν που έκανε πράξη το αρχαίο ρητό "Η μόνη ηδονή από την οποία δεν γίνεται να πληρωθεί ο άνθρωπος, είναι η ηδονή της γνώσης".
Δεν είναι δυνατόν να αρνηθεί κανείς τον ρόλο του Παιδαγωγού (δάσκαλου) της Λευτεριάς του Ανθρώπινου Γένους στους χρόνους της "επιστημονικής τυραννίας του πνεύματος του Ανθρώπου"!!