Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην βοηθό της δασκάλας μου, την κ. Μαρία.
Στα μάτια της, τα μεγάλα πράσινα μάτια. Μέσα σ' αυτά έβλεπα τον πόνο για την ζωή μου που χανόταν. Η μαθήτρια της γιόγκα προχωρούσε σε βάρος του παιδιού. Τα μάτια που το έβλεπαν, τα μάτια που πονούσαν γι' αυτό.
Πίσω από την χαρά της προόδου υπήρχε πάντα η σκιά της ζωής που δεν ζούσα.
Και να 'μαι τώρα εδώ με δέκα χρόνια κενό. Γίνονται σιγά-σιγά, μέρα την μέρα έντεκα. Και θα πρέπει να ζήσω με το βάρος της απώλειας. Εγώ πένθησα πρόσφατα για αυτό που η κ. Μαρία πενθούσε χρόνια. Για την ανθρώπινη διάστασή μου που πληγώνονταν.