Εκείνο το φθινόπωρο του 1954, τέσσερα μόνο χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου, η Αθήνα ήταν ακόμη γεμάτη γιαπιά, είτε για να ξαναχτιστούν κατεστραμμένα σπίτια είτε για να οικοδομηθούν καινούργια με το σύστημα της "αντιπαροχής", επινόημα του εφευρετικού Έλληνος, που συνίστατο στην εκχώρηση από τον ιδιοκτήτη ενός ακινήτου, του οικοπέδου, προς μια εργολαβική εταιρεία που αναλάμβανε να χτίσει μια οικοδομή και να "αντιπαράσχει" μερικά διαμερίσματα, στον πρώην κύριο του οικοπέδου. Το ποσοστό που λάμβανε ο ιδιοκτήτης κυμαινόταν μεταξύ 60-70%. Προκλήθηκε, έτσι ένας οικοδομικός οργασμός όχι μόνο στην πρωτεύουσα αλλά και στην επαρχία, ιδίως εκεί όπου ο εμφύλιος είχε προκαλέσει πολύ μεγαλύτερες καταστροφές.