Εξ επόψεως ελληνικής η υπό Οθωμανών άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως αποτελεί γεγονός σημαντικώτατον εν τη ιστορία του Ελληνικού Έθνους, επενεγκόν το οριστικόν τέλος του ελληνικού Βυζαντιακού κράτους και αρχήν νέας περιόδου, της καλουμένης Τουρκοκρατικής ή Τουρκοκρατίας ή Τουρκοκρατουμένης Ελλάδος, περιόδου της πολιτικής δουλείας του ελληνικού γένους, ουχ ήττον σπουδαίας και ουχί ολιγώτερον εν τω όλω ιστορικώ βίω του γένους διαφέρον εχούσης ή η λήξασα περίοδος του τέως πολιτικώς ελευθέρου βίου. Η πτώσις της "βασιλευούσης των πόλεων" δεν ήτο απλώς πτώσις μίας πόλεως μεγάλης και περιφανούς, μιας πρωτευούσης πόλεως κράτους, αλλά πτώσις εν ταυτώ κράτους ολοκλήρου, και δη ολοκλήρου κόσμου ιστορικού.
Η Κωνσταντινούπολις, η Νέα αύτη παρά τον Θρακικόν Βόσπορον ιδρυμένη Ρώμη, δεν ήτο απλώς πόλις πρωτεύουσα του κράτους κατά την συνήθη έννοιαν πρωτευούσης ήτοι καθέδρας βασιλέως και κυβερνήσεως και κέντρου διοικήσεως του όλου κράτους, αλλά πόλις "βασιλεύουσα" του όλου κράτους, ουχί απλώς τιμητικώς, αλλά και πραγματικώς, ήτοι εκ των πραγμάτων αυτών, ούτω καλουμένη· πόλις συγκεντρούσα εν εαυτή ολόκληρον τον πολιτικόν, στρατιωτικόν, θρησκευτικόν και καθόλου πνευματικόν και ηθικόν βίον του όλου ελληνικού χριστιανικού έθνους και κράτους, και εξ αυτής ως πηγής και κέντρου μεταδιδούσα των υλικών και πνευματικών δυνάμεων αυτής εις άπαν το λοιπόν κράτος, όπερ ήτο και εκαλείτο οιονεί "υπήκοον" διεπόμενον υπό της "βασιλευούσης".