Όταν μια κοινωνία θέτει απαγορευτικούς κανόνες που αφορούν τη σεξουαλικότητα, τι θέλει να απορρίψει και γιατί; Τι θέλει να προγράψει και τι να επιβάλλει; Ακολουθώντας τη γραμμή που χάραξε ο Claude Levi-Strauss, η Francoise Heritier ανανεώνει την ανθρωπολογική προβληματική σχετικά με την οικουμενική ισχύ της απαγόρευσης της αιμομιξίας, εισάγοντας την έννοια της "αιμομιξίας δεύτερου τύπου". Γιατί ορισμένες κοινωνίες θεωρούν αιμομικτική τη σχέση ανάμεσα σε συγγενείς εξ αίματος του ίδιου φύλου που μοιράζονται τον ίδιο σεξουαλικό σύντροφο; Και πως σχετίζεται αυτή η απαγόρευση με τον κανόνα σύμφωνα με τον οποίο, στις δυτικές κοινωνίες, απαγορεύεται σε έναν άνδρα να παντρευτεί την χήρα του πατέρα του ή του γιου του ή ακόμα την αδελφή της πεθαμένης γυναίκας του; Διατρέχοντας την απόσταση από τους αρχαίους πολιτισμούς ως τους μοντέρνους καιρούς, από τις "εξωτικές" και "πρωτόγονες" κοινωνίες ως τις σύγχρονες μεταβιομηχανικές και από τις μεγάλες αφηγήσεις της Βίβλου, του Ταλμούδ και του Κορανίου ως τις τηλεοπτικές σαπουνόπερες, "Οι δύο αδελφές και η μητέρα τους" προτείνουν μιαν ενιαία ανθρωπολογική θεωρία της αιμομιξίας και ανατέμνουν τους μύθους που συνεχίζουν να στοιχειώνουν το κοινωνικό μας φανταστικό σύμπαν.