Η ανθρώπινη ύπαρξή μας για να ζήσει και να εκφανεί ως τέτοια απαιτεί ελευθερίαν, και η τελευταία οδηγεί σε αγώνες συνεκτικούς και συνεπείς έως θυσιασμού. Όλα αυτά, διατρεχόμενα από τις χρονικές κατηγορίες ενός παραδομένου ηρωισμού και ενός εξιδανικευμένου οράματος, ωθούν προς μία ζωή και μία πορεία προς το αθανατίζειν και προς μία στροφή από το αδύναμο εγώ προς το ρωμαλέο συλλογικό.
Παράλληλα, ο συναπτόμενος των πραγμάτων λόγος -και δη ο ποιητικός- διαπερνώντας τα πρόσωπα και τα γεγονότα, παράγει στοχασμό και σθένος για τις επόμενες ημέρες της αντίστασης και του αγώνα.