Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΤΟ ΕΚΖΕΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΟΘΗΡΙΑΣ
Δεν τη χωράει το σπίτι. Καθαριομανής έως μιάσματος το περνάει από κλίβανο κι αστράφτει χρυσαφιά επιδερμίδα. (Ας βουίζει αποκάτω το κενό.)
Μετατοπίζει σαλόνια σε χώρους που φωτίζουν ένα ένα τα στάδια της εξορίας της. Νύχτες τριβής, της αφήνουν ένα έκζεμα στα δάχτυλα για να κατορθώσει μια ανταύγεια ως την εξαγρίωση και ως τον άσπρο σκελετό του εσώτατου τρόμου.
Τακτοποιεί ξανά και ξανά τα μικρά παλιά σκεύη μέσα σ' ένα λυπημένο κι ακανθώδες άπειρο.
(Σαν παλιά εντομολόγος που το καθετί με τον καιρό παίρνει στο νου της ένα σχήμα ταριχευμένου πετούμενου στα ράφια.)
Κλείνει με πάθος τις ρωγμές αλλά η Άλλη που είναι ακούει αίφνης φτερουγίσματα πουλιών, ακούει καλπασμούς, αλαφιάσματα ζώων στο χορτάρι. Ανοίγει τότε τα μεγάλα παράθυρα της Νοσταλγίας και κοιτά που τρεμοσβήνουν τα δυσνόητα κεράκια του Ταρκόφσκι.
Τα μεσημέρια είναι κάπως γελαστή και δυσδιάκριτη πίσω απ' τα φύλλα της μυθιστορίας.
Όμως όταν αρχίζει να νυχτώνει μ' ένα μάτι-χρυσόμυγα που λάμπει στο βάλτο των εικόνων. Όταν αρχίζει να νυχτώνει κι απ' τους θάμνους έρχεται μπροστά της πληγωμένο κόκκινο θηρίο η χρονοτριβή. Όταν αρχίζει να νυχτώνει και το σπίτι βουλιάζει στη σκοτεινή τελειότητα ο νους της είναι κιόλας η γυμνή έρημη κάμαρα. Σα να πέρασε αποκεί μέσα ο κατακλυσμός.