«"Τα ποιήματα γράφονται μόνον αν είσαι τυχερός", λέει σ' ένα δοκίμιό του ο Γιόζεφ Μπρόντσκι. Εξετάζοντας αναδρομικά τα όσα κατάφερα να γράψω μέσα σε τέσσερις δεκαετίες, θα έλεγα πως ήμουν τυχερός στη ζωή μου, μολονότι δεν μπορώ να εξηγήσω τί ήταν εκείνο που το 1962, μικρό παιδί, με παρακίνησε να αποστηθίσω το "Τραγούδι του νεκρού αδελφού". Ήταν η πρώτη μου επαφή με τη Μνημοσύνη, που θα την ξανασυναντούσα πολλές φορές αργότερα, όταν μαθητής στο Γυμνάσιο προσπαθούσα να γράψω ποιήματα στο μετρικό σύστημα. Ανήκω σε όσους είχαν σε πολύ νεαρή ηλικία εμπνευσμένους δασκάλους να τους το διδάξουν. Τους θυμούμαι πάντα με ευγνωμοσύνη . Έτσι, αργότερα πέρασα πολύ εύκολα στον ελεύθερο στίχο.
»Τέσσερις δεκαετίες είναι μισή ζωή. Όμως για την ποίηση είναι ολόκληρη ζωή. Με τις ελπίδες, τις διαψεύσεις, τα όνειρα και τα δράματά της. Όταν άρχισα να γράφω δεν σκεφτόμουν ούτε ευχόμουν το καβαφικό "νάναι μακρύς ο δρόμος" - αλλά ήταν».