Έκανε πως ήταν γέρος
το παιδί εκείνο με το τριχωτό τσιγκέλι
πάνω από το στόμα.
Πέρασε λες από μια φύση νεκρή
σε μιας ανάσας τη σύνδεση.

Δώσαμε τα χέρια με τον Μπρότζμαν,
συναρμολογήσαμε το συμφέρον
των πεινασμένων πέπλων των εποχών
που τρέχουν
διερχόμενες από τα μπατζάκια μας.

Του φώναξε από το βάθος
ο Μακ Φι που κάτι ανακάτευε.

Ανέβηκαν στη σκηνή
και δεν κατέβηκαν ποτέ τους.

Κατάπια τη γλώσσα μου για μία ώρα
και κάτι, ενώ παραδίπλα το Παρίσι
σπαρταρούσε σε ψιλή βροχή.

Στο τέλος, κοιταχτήκαμε ακουσμένοι.
Ήμασταν όλοι αγνώριστοι
με ειδικότητα στα άψογα μαντάτα
στο Μοντρέιγ.