Η Αντιγόνη, αρχαία κόρη του μύθου, είναι ριγμένη σ’ ένα κελί επειδή θέλησε να θάψει τον αδελφό της. Μια άλλη κόρη, στο σήμερα, είναι κλεισμένη στη φυλακή της αδράνειας. Πασχίζουν, με τον δικό της τρόπο η καθεμιά, να αποτυπώσουν τη θέση τους στον χάρτη του κόσμου, έναν χάρτη ρευστό που τον χαράζει ξανά και ξανά ο αγώνας για επικράτηση. Η χώρα νοσεί, η οικογένεια το ίδιο. Η επιθυμία, η αφοσίωση, η ελευθερία χάνουν συνεχώς έδαφος απέναντι στο διχασμό, τη διαφθορά, την αποκτήνωση. Η γυναίκα που αγαπά είναι ένας ναυαγός. Μπορεί το ηρωικό παράδειγμα να λειτουργήσει γι’ αυτήν ως πυξίδα στο σήμερα;

Το έργο άρχισε να γράφεται το 2011, μέσα στην ταραχή της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης και ολοκληρώθηκε το 2020. Από τις σελίδες του περνούν σε αστραπιαία στιγμιότυπα η ασύδοτη ευφορία που προηγήθηκε της κρίσης, οι συμμορίες των νεοναζί, οι πρόσφυγες των πολέμων, τα στρατόπεδα εγκλεισμού, η οικολογική καταστροφή.

Φαίνεται πως οδηγείται κανείς κάθε τόσο στο μυθικό αρχέτυπο για να μπορέσει να συλλάβει το αδιανόητο, πως αναγκάζεται «…να ανακαλύψει μια αναλογία / … για να μπορέσει να πει / ότι το τρομερό που ζούμε τώρα δεν είναι / μοναδικό ξέρετε έχει ξανασυμβεί / … δεν είμαστε χωρίς πυξίδα…»