Όταν ήμουν δύο χρόνων, είδα ένα πελώριο πουλί να στέκεται στο ένα του πόδι. Προσπάθησα να το μιμηθώ, μένοντας ακίνητος σαν στύλος.
Όταν έγινα τριών, σε μια ακρογιαλιά, έστησα στύλους με ολόλευκα βότσαλα και άρχισα να τραγουδάω: «Στύλιοι, στύλιοι».
Όταν αντίκρισα πρώτη φορά τον Παρθενώνα, είχα ήδη κλείσει τα έξι. Τότε αποφάσισα να φτιάξω τη δική μου μοναδική κατασκευή.
Στέλιος ή Στύλιος, όπως και να τον φωνάξετε, είναι ένας λαμπρός δημιουργός.